Wat is basketbal toch leuk. Zaterdag stond de Amsterdamse Apollohal bol van de “basketbalemoties”. De wedstrijd tegen Mosquitos had alles in zich. Hele goede momenten werden afgewisseld met minder goede momenten. Mooie scores werden gevolgd door vreemde missers. Goede passing, maar ook dom balverlies. En dat alles geleid door één scheidsrechter (weer was nummer twee zoek…) die de wedstrijd goed aanvoelde en de boel keurig onder controle had.
De wedstrijd was een kopie van vorige week in de Bloemerdhal. Echter, nu was het Mosquitos die het initiatief nam en moesten wij zorgen dat we terugkwamen. De verschillen liepen nooit hoog op. In het tweede kwart dreigden we bij een 29 – 20 tussenstand even de aansluiting te missen maar dat werd met een driepunter gevolgd door twee veldscores snel weer ingelopen. Hiermee is gelijk onze kracht aangegeven. We zijn in staat om te blijven zoeken naar de puntjes. Het team laat het “koppie” niet snel hangen. Dat is ook prettig coachen. Met wat kleine aanpassingen en wat rust zijn we steeds in staat om dreigend onheil met z’n allen te corrigeren. Het eerste kwart verloren we met 23 – 19, het tweede eindigden we met 19 – 19 gelijk.
Halverwege stonden we dus vier puntjes achter. We weten dat Mosquitos conditioneel minder is, dus er was geen reden voor paniek. De guard met nr. 4 is het grote gevaar. Die moeten we proberen uit de wedstrijd te houden. Vorige week in de Bloemerdhal lukte dat aardig door steeds een andere verdediger tegenover hem te zetten. Dat lukte nu minder. Hij scoorde veel, en bovendien had hij een goede medespeler met nr. 13 die er aardig wat schoten in stond te flappen. In de rust werd een oplossing bedacht.
Het derde kwart begonnen we (het is inmiddels traditie) gelijk sterk. De achterstand werd weggewerkt en we kwamen voor het eerst in de wedstrijd ook op voorsprong. In de 7de minuut stonden we met
48 – 54 voor. Dat was knap. We knokten ons een weg door de fysiek sterke verdediging van Mosquitos. We scoorden inside en schoten efficiënt. Bovendien wisten we ook de scorende spelers van Mosquitos even “stil” te leggen. Maar, na een time-out kwamen ze toch weer terug. We verzwakten iets, leden een paar keer balverlies en weg was de voorsprong. We wonnen het kwart wel met 16 – 19, en stonden dus nog 1 puntje achter.
Natuurlijk, nog zo’n kwart en we winnen de wedstrijd. Maar zo simpel is het niet. Het vierde kwart wordt een thriller. We geven elkaar niets toe. Beide teams knokken voor de winst. Dan staan we en paar puntjes voor, dan weer een paar achter. Het verschil wordt nooit meer dan 3 punten. Wij spelen meer als team, Mosquitos is sterk afhankelijk van de twee eerder genoemde spelers die met individuele acties het verschil proberen te forceren. De emoties lopen op, zowel op het veld, aan de jurytafel als op de tribune. De scheids blijft gelukkig rustig, lacht wat om al het gekrakeel en houdt de wedstrijd keurig in de hand. Naar het eind toe stijgt de spanning. Er worden fouten gemaakt. Er wordt gescoord. Dan.. het eindsignaal. We staan gelijk, 76 – 76. Opvallend detail, we hebben in ieder kwart 19 punten gescoord.
Gelukkig is het geen voetbal. Er moet een winnaar komen. Dus 5 minuten verlenging. Snel nog wat instructies. “Jongens, blijf cool. We gaan dit gewoon winnen. Hier hebben we een jaar hard voor getraind! Probeer via de fastbreak te scoren. Daar zijn we sterk in en Mosquitos is vermoeid. Kom op… BVL…. Deeeeeefence….!”
Weg zijn we. We spelen de perfecte verlenging. Alle spanning die aan het eind van het vierde kwart in de “koppies” zat is eruit. We spelen onbevangen. We lopen snel weg naar 78 – 83. Dan gaan we de bal in de ploeg houden. Lange aanvallen proberen te spelen. Het lukt, we spelen beheerst. Doen geen domme dingen meer. Dit gaat niet meer fout. Mosquitos zet nog even aan. We reageren cool. We winnen de verlenging met 8 – 13, eindstand 84 – 89.
We zijn nu vrijwel zeker van de tweede plaats in de eerste klasse combi-rayonpoule C. Een mooi resultaat in de hoogste klasse van deze leeftijdscategorie. Vooral omdat we dit jaar met een heel jong team hebben gespeeld. De basis van het team bestond uit drie spelers uit de U14- categorie (Boris, Tim, Vincent), 4 eerstejaars U16 (Bas, Raoul, Jeroen en vaste bankspeler Esteban)), en slechts twee tweedejaars U16 (Tomas, Michiel). Dat is best een applausje waard!
Komende week gaan we naar Wanze (België). Vier dagen basketbal op een internationaal toernooi. We zijn benieuwd…

[i]Scores:[/i] Esteban Alba Camargo 2, Vincent Antes 16, Tomas Breel 24, Boris Crama 12, Tim Heshusius 9, Raoul Koopmans 20, Michiel van Zwieten 6.