Claudia Leitner: ,,De val van de muur heeft ook slechte dingen meegebracht.”

BASKETBAL – In de zoektocht naar buitenlandse versterkingen stuitte basketbalcoach Joris Zandbergen van BV Leiderdorp vorig seizoen al op de Duitse Claudia Leitner. Een knieblessure stond een overgang toen in de weg. Komend seizoen is ze de 23-jarige guard/forward wel te bewonderen in De Bloemerd. ,,Leiderdorp is de enige eredivisionist geweest die gereageerd heeft op mijn mailtjes”, zegt Leitner. Spoedig zal blijken of de rest zich de haren niet uit het hoofd gaat trekken.

Ze is atletisch, snel, scoort makkelijk en staat goed op haar benen. Het zijn zo maar wat typeringen die Zandbergen geeft. ,,Misschien heeft de rest wel zitten slapen”, zegt Zandbergen over zijn aanwinst, de derde buitenlandse bij BV Leiderdorp naast de Amerikaansen Jessica Wilhite en Theresa LeCuyer. ,,De meeste ploegen halen graag speelsters boven de 1,80 meter. Naar guards wordt niet omgekeken.”

Leitner, geboren in Jena toen het ijzeren gordijn nog dicht was, koos na drie jaar studie in Engeland bewust voor Nederland. Ze behaalde in Manchester haar universitaire graad in de neuropsychologie. ,,Het land is leuk om in te studeren, maar niet om te wonen. Voor mij dan, het land past niet bij me. Daarnaast wilde ik toch dichter bij huis zijn. Hier kan ik in Utrecht verder om mijn Masters-graad te halen. Het is de enige Engelstalige opleiding in Nederland.”

Ze groeide op in het Oostblok en was negen jaar toen de muur viel. Ze ervoer de positieve en negatieve kanten van het communisme. ,,Aan de ene kant was er geen misdaad en geen werkloosheid. Er was maar één sociale klasse. Er was geen rijkdom en geen armoede. Aan de andere kant was er geen vrijheid. Families leefden gescheiden van elkaar in oost en west en zagen elkaar jaren niet. Maar ik heb tot mijn negende weinig slechte dingen ervaren. Pas toen ik voor het eerst naar het westen ging, zag ik allemaal verschillende dingen in de winkels, snoepjes en dergelijke. De vrijheid om te gaan en staan waar we willen is terug, maar de val van de muur heeft ook slechte dingen meegebracht. Er is veel werkloosheid en iemand in het oosten van Duitsland verdient voor hetzelfde werk nog altijd dertig procent minder dan iemand in het westen van het land. Maar de kansen die ik nu krijg, hebben mijn ouders nooit gehad.”

Bovendien werd basketbal pas na 1989 geïntroduceerd op de scholen in Jena. Leitner begon op haar elfde en binnen drie jaar speelde ze zich in het Duitse nationale juniorenteam. Eenmaal senior werd ze gecontracteerd door een Bundesliga-team in Keulen, een kans om geld te verdienen met haar sport. Ze koos echter voor haar studie in Engeland. ,,Bovendien wilde ik spelen en niet te veel op de bank zitten. En ik wilde een verandering in mijn leven. Als ik het ergens gehad heb, ga ik door naar de volgende plaats. Het is een soort vlucht, een zoektocht naar mezelf. Ik weet niet waarnaar ik op zoek ben, maar ik weet wel dat ik het nog niet gevonden heb. Voorlopig ben ik hier voor twee jaar. Dan ben ik klaar met studeren.”

Zaterdag begint BV Leiderdorp het nieuwe seizoen met een uitwedstrijd tegen Wildcats uit Nijmegen. Met een vrijwel nieuw team stapt Zandbergen de eredivisie in. Center Mariska van Zegveld stopte, Burgundie Porter en Krista Ellis keerden niet terug uit de Verenigde Staten. Bovendien is de andere center, Lonneke Bransz, aan het terugkomen van een blessure. Toch mikt de club, én Leitner, op een plaats bij de eerste vier. ,,Als Lonneke er weer bij is, hebben we een nog sterker team”, zegt Leitner. ,,Het is logisch dat Jessica, Theresa en ik de leiders van het team zijn. Dat is goed voor mijn ontwikkeling, want ik was dat niet gewend in Duitsland. Eerlijk is eerlijk: het niveau hier is zeker niet hetzelfde als daar. Een beetje zoals in Engeland en daar scoorde ik per wedstrijd een punt of 25. ik speelde in het nationale studententeam en daar zaten niet veel Engelsen in. Ik houd van snel spel en dat kan dit team aan. In Engeland was het soms moeilijk voor mij, omdat niet iedereen begreep wat ik deed of het niet verwachtte omdat ze tactisch nog niet zo ver waren. Jessica en Theresa begrijpen het spel wel veel meer en de rest leert het ook vanzelf wel.”

Ze is een teamplayer. Zandbergen: ,,Ze arriveerde op zaterdag en op zondag hadden we een oefenwedstrijd. Na afloop kende ze alle speelsters bij naam, inclusief de junioren. Dat zegt genoeg over haar.” Daarbij slaat ze geen training over, ook al volgt ze elke dag college van negen tot vijf wat, gecombineerd met de reistijden, genoeg reden tot vermoeidheid kan geven. Maar ze weet wat basketbal en studie haar bieden. ,,Ik heb mijn hele jeugd geïnvesteerd in basketbal, maar wil daarnaast mijn studie goed afronden. Elke sport kun je maar een bepaalde tijd volhouden. Vorig jaar scheurde ik mijn kruisband. Die blessure heeft me laten zien dat het zo over kan zijn.”

Uitdagingen blijft ze zoeken en ooit keert ze wel terug naar Duitsland, denkt ze. Maar niet meer naar Jena. ,,Ik vind het leuk om naar huis te gaan, maar wil altijd binnen een paar dagen weer weg. Ik ken daar alles en wil niet steeds dezelfde mensen zien. Ooit zal ik me wel gaan settelen en een gezin stichten, maar nu nog niet. Ik weet dat ik wat ik zoek ergens tegenkom. Daar, waar ik het niet verwacht.”

Gertjan van Geen