Het kon natuurlijk niet uitblijven. JU14-1 is winterkampioen. Alle wedstrijden werden met groot verschil gewonnen. De enige spannende partijtjes werden op de training gespeeld. We konden alleen van onszelf verliezen.
In een “retrozaal” die voor de “ouderen” een beetje deed terugdenken aan de zeventiger jaren van de vorige eeuw (oranje gordijnen, vaag licht, alleen de wierrook en de visnetten ontbraken) speelden we onze laatste wedstrijd. Uit tegen Oegstgeest, tweede in de poule (eerste klasse regio). We hebben daar laten zien “echt” te kunnen basketballen. We lieten ons niet intimideren door de soms zeer slechte leiding, we speelden ons eigen spel. En hoe…..
[img]/img/nieuws/JU14-1.jpg[/img]
[i]Op de foto, staand v.l.n.r.: trainer/coach Paul Crama, Philip van Houwelingen, Jeroen Vos, Raoul Koopmans, Vincent Antes. Gehurkt v.l.n.r.: Boris Crama, Mark de Zwart, Bas Kallenberg en Mike v.d. Vlist.[/i]

De startende vijf (Vincent, Boris, Bas, Raoul en Jeroen) kregen de opdracht om in het hoogste tempo te beginnen. Snel afstand nemen. We wisten van de eerste wedstrijd dat Oegstgeest behoorlijk fysiek speelt, door een hoge balcirculatie kunnen we dat ontlopen. Vincent werd in de aanval wat meer naar voren geschoven (lowpost), Boris wat meer naar achteren (highpost) ten opzichte van voorgaande wedstrijden. De opdrachten werden perfect uitgevoerd. Met tussenstanden van 6 – 0 en 17 – 8 werd het eerste kwart met 27 – 12 gewonnen. De passing was bijna altijd perfect. De fastbreak (ons wapen) liep gesmeerd. Het waren vooral Vincent en Jeroen die de punten verdeelden. Boris en Bas zorgden perfect voor de passing en Raoul voor de altijd atletische rebound. Het doorwisselen van de spelers ging dit keer uitstekend. Mark, Mike en vooral Philip namen de posities keurig als afgesproken over.
Het tweede kwart ging niet veel minder. Sterker nog, we controleerden de wedstrijd volledig. Enige zorg waren de persoonlijke fouten. Die werden vaak op een dusdanig vreemde manier uitgedeeld dat er wat onrust ontstond in het veld. Vincent en Jeroen bleven scoren, meestal uit fraaie give & go’s met Boris of Bas. Mike had wat moeite met het verdedigen van zijn tegenstander. Het koste hem snel drie fouten. Dat was jammer want hij nam in de rotatie de rol van Boris of Bas goed over. Mark stond wat steviger in het veld. Hard werkend had hij duidelijk minder moeite met het duw en trekwerk. Het tweede kwart werd gewonnen met 28 – 12. Ruststand 55 – 24.
Het derde kwart. We stonden ruim voor, maar we hadden wel wat persoonlijke fouten opgelopen. Verandering van tactiek. Nu proberen de bal wat meer rond te spelen. Langere aanvallen spelen. De tijd opsouperen. Balbezit. Dan kunnen we ook geen fouten maken. De opdracht leek simpeler dan de uitvoering. Oegstgeest had besloten om een tandje “bij” te zetten. Ze speelden op de grens. Dat mag.
De beide scheidsrechters hebben dan de taak om te zorgen dat de wedstrijd niet “over de grens” gaat. Ze hadden ongetwijfeld de beste bedoelingen, alleen leken ze de fluit voor een andere sport te hebben aangeschaft. Mike werd getorpedeerd. Het ergste was nog, dat het spel aanvankelijk gewoon doorging. Dus besloot coach Paul maar het veld in te lopen op weg naar het slachtoffer. Dat kostte hem een technische fout. Veel hilariteit op de tribune (coach Paul nu eindelijk ook op het sheet), maar waarom werd er nou zo laks door de scheidsen gereageerd? Zo maak je de sport onveilig! Mike zat nog maar net met een enorme grote ijszak op het hoofd (aangereikt door teammanager Tracey) op de bank, of Boris werd op bijna dezelfde wijze aangepakt. Time-out. Paul naar de scheidrechters om uitleg. Ze zagen de acties als een perfect screen!??? Kennelijk waren ze vergeten dat een speler in volle vaart niet zo maar “geblokt” mag worden. Dit had niets meer met basketbal te maken. Het derde kwart werd nipt verloren, 19 – 22.

De korte pauze tussen het derde en vierde kwart werd gebruikt om het team te kalmeren. Er werd nogal “aangeslagen” gereageerd. We besloten om te blijven basketballen. Daar waren we voor gekomen, en dat kunnen we. De ledematen werden geteld, iedereen was nog compleet, dus GO. Als een wervelwind gingen we over het veld. De ene assist was nog mooier dan de andere. Op de training oefenen we vaak tot vervelens toe wat snelle aanvalpatroontjes. Nu bleek waarom. Alles liep perfect. Iedereen was “hot”. Het is dat de schoenen van Paul vastzaten, anders was hij er zeker naast gaan staan. Helaas liep Jeroen op onverklaarbare wijze tegen zijn 5de fout aan. Applaus voor Jeroen. Philip vervangt hem uitstekend. We zien nog een paar “heerlijke” passjes van Boris. Een mooie score van Vincent. Raoul, onopvallend maar o zo nuttig scoort ook nog een paar puntjes. Bas stopt de guard van Oegstgeest perfect af. Mike doet weer even mee (nog hoofdpijn Mike?). Mark geeft een super assist. Dan vlak voor tijd… Vincent onderschept de bal knap, snelle pass naar Raoul, door naar Boris en…. Weer over de 100 punten. We winnen met 101- 57.

[i]Scores:[/i] Vincent Antes 27, Boris Crama 20, Philip van Houwelingen 9, Bas Kallenberg 5, Raoul Koopmans 16, Mike v.d. Vlist 4, Jeroen Vos 18, Mark de Zwart 2.

Het team heeft in de eerste seizoenshelft door blessures in drie wedstrijden twee bankspelers gebruikt. Michiel Jacobi en Dennis van Winkel. Zij hebben ook een belangrijk aandeel gehad in dit “winterkampioenschap”.

[i]Voor de statistieken:[/i]
In de tien gespeelde wedstrijden scoorden we bij elkaar 1010 punten. Tegen kregen we 364 punten. Gemiddeld dus 101 – 36,4. In de eerste klasse regio, voor deze leeftijd, een wel zeer hoog gemiddelde.